Σεραφείμ Π. Κοτρώτσος: Το μη χείρον βέλτιστον στις γερμανικές εκλογές- Τι σημαίνει (για εμάς) το “ξεφούσκωμα” του Σουλτς

Στην Ελλάδα που εύκολα πολλοί ποιούν την ανάγκη φιλοτιμία και την επιθυμία σενάριο ή ακόμα και βεβαιότητα, η εκρηκτική δημοσκοπική άνοδος του Μάρτιν Σουλτς, μετά την ανακήρυξή του ως υποψήφιος του SPD για την Καγκελαρία και την εκλογή του στην ηγεσία του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, θεωρήθηκε ως προανάκρουσμα νίκης του στις εκλογές του Σεπτεμβρίου. Ορισμένοι, μάλιστα, σχεδόν προεξόφλησαν μία τέτοια εξέλιξη.

Στις τελευταίες δημοσκοπήσεις, όμως, το κλίμα δείχνει να έχει αντιστραφεί.

Ακριβέστερα, τέσσερις μήνες πριν τις κάλπες της 24ης Σεπτεμβρίου, η Άγκελα Μέρκελ διευρύνει σημαντικά το προσωπικό της προβάδισμα έναντι του βασικού της αντιπάλου Μ. Σουλτς. Σύμφωνα με το νέο «Πολιτικό Βαρόμετρο» της δημόσιας τηλεόρασης ZDF που δημοσιεύεται στο heute.de, στο θεωρητικό ερώτημα περί απευθείας εκλογής καγκελαρίου η πρόεδρος της CDU συγκεντρώνει το 57% (από 50% τον Απρίλιο) ενώ ο υποψήφιος και πρόεδρος των Σοσιαλδημοκρατών μόλις 33% (από 37% τον περασμένο μήνα).

Τα πράγματα δεν εξελίσσονται καλά για τον Μάρτιν Σουλτς.
Μετά από δυο περίπου χρόνια η νυν καγκελάριος ηγείται και πάλι της λίστας των δέκα δημοφιλέστερων πολιτικών της Γερμανίας, εκτοπίζοντας από την πρώτη θέση τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε που καταλαμβάνει πλέον τη δεύτερη θέση. Υπενθυμίζουμε πως εδώ και πολύ καιρό ο αντιπαθής στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες (ιδιαίτερα του Νότου) Γερμανός υπουργός Οικονομικών ήταν πρώτος σε δημοτικότητα, ενσαρκώνοντας προφανώς την σκληρή γραμμή υπεράσπισης των συμφερόντων της χώρας του και την γερμανική ηγεμονία στην κατακερματισμένη Ευρώπη.
Στην τρίτη ακολουθεί ο ‘πράσινος’ πρωθυπουργός της Βάδης-Βυρτεμβέργης Κρέτσμαν. Με μεγάλη διαφορά έπονται ο υπουργός Εξωτερικών (και πρώην ηγέτης του SPD) Ζίγκμαρ Γκάμπριελ, ο υπουργός Εσωτερικών Τόμας ντε Μεζιέρ και ο ηγέτης του αριστερού Die Linke Γκρέγκορ Γκίζι, ενώ μόλις στην 7η θέση ο Μάρτιν Σουλτς.
Με αυτά τα ποσοτικά και ποιοτικά χαρακτηριστικά στις μετρήσεις είναι περίπου αυτονόητο πως ο υποψήφιος των σοσιαλδημοκρατών είναι πολύ δύσκολο έως απίθανο να προσπεράσει την Άγκελα Μέρκελ, η οποία έχει βάλει ως στόχο να καταρρίψει το ρεκόρ του Κόνραντ Αντενάουερ ως του μακροβιότερου Καγκελάριου της Γερμανίας.

Υπάρχει, όμως, μία ακόμα πτυχή των δημοσκοπήσεων που μπορεί να αποδομήσει πλήρως το ηγετικό και “εθνικό” προφίλ του Μάρτιν Σουλτς. Μια πτυχή που ίσως -μακάρι να μην συμβεί- δημιουργήσει συνθήκες στο μετεκλογικό γερμανικό πολιτικό τοπίο αρκετά δυσοίωνες για τις ευρύτερες ισορροπίες στην ΕΕ και την Ευρωζώνη.

Κι αυτή αφορά την σημαντική άνοδο που καταγράφουν στις μετρήσεις οι Φιλελεύθεροι, το κόμμα που είχε “εξαφανιστεί” από τον πολιτικό χάρτη της Γερμανίας και τώρα επιστρέφει.
Στην πρόθεση ψήφου η χριστιανική ένωση CDU/CSU κερδίζει μια ποσοστιαία μονάδα και σκαρφαλώνει στο 38% την ώρα που οι Σοσιαλδημοκράτες χάνουν δυο μονάδες και υποχωρούν στο 27%. Στο 9% παραμένει το κόμμα της Αριστεράς, μια μονάδα χάνουν οι Πράσινοι, που λαμβάνουν πλέον 7% αλλά και το εθνολαϊκιστικό Εναλλακτική για τη Γερμανία που συγκεντρώνει επίσης 7%. Ανοδική τροχιά συνεχίζουν να καταγράφουν οι Φιλελεύθεροι, τους οποίους η δημοσκόπηση δείχνει στο 8% που είναι το υψηλότερο ποσοστό τους από το 2010.
Εάν τα ποσοστά αυτά επιβεβαιωθούν σε εκλογικό χρόνο, οι Χριστιανοδημοκράτες και Χριστιανοκοινωνιστές του μπλοκ που στηρίζει την Άγκελα Μέρκελ ίσως αναζητήσουν κυβερνητικό εταίρο όχι στο πρόσωπο του Μάρτιν Σουλτς αλλά στους Φιλελεύθερους (υποθετικά 38%+8%). Εάν θυμηθεί κανείς τις ακραίες για την Ελλάδα και τις πολιτικές ύφεσης και λιτότητας στην Ευρωζώνη που υπερασπίστηκαν οι Φιλελεύθεροι (με επικεφαλής τότε τον Φίλιπ Ρέσλερ) πριν τις τελευταίες γερμανικές εκλογές είναι βέβαιο πως θα ανατριχιάσει στην ιδέα ενός συνασπισμού CDU.GSU και Φιλελευθέρων με τη “σημαία” του Σόϊμπλε παρούσα, ακόμα κι αν ο ίδιος χρειαστεί να βγει στο περιθώριο.
Το σενάριο, λοιπόν, που αναφερόταν στην πιθανότητα νίκης του Σουλτς και ενός κυβερνητικού συνασπισμού με τους Πράσινους ή ακόμα και με το Die Linke μετατρέπεται, πλέον, σε σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Και οι τρεις πρόσφατες τοπικές εκλογικές αναμετρήσεις με ισάριθμες ήττες των σοσιαλδημοκρατών (ιστορική εκείνη στο προπύργιο του SPD στη Ρηνανία) το επιβεβαιώνουν.
Ως εκ τούτου, επειδή το μη χείρον βέλτιστον, αυτό που μπορεί να ελπίζει κανείς είναι να οδηγηθούν τα πράγματα σε μια επανάληψη του “μεγάλου συνασπισμού” CDU/GSU- SPD, στο πλαίσιο μιας προγραμματικής συμφωνίας που θα κρατήσει τον Σόϊμπλε εκτός παιχνιδιού και ταυτοχρόνως θα προκαλέσει μια στροφή της γερμανικής πολιτικής υπέρ της ανάπτυξης στην Ευρωζώνη. Πόσο είναι πιθανό κάτι τέτοιο μένει να το δούμε. Και επαφίεται στο εάν η Άγκελα Μέρκελ θα επιλέξει να αμβλύνει τις ακραίες στρατηγικές της “σχολής Σόϊμπλε”.

Προς την κατεύθυνση αυτή, άλλωστε, “εργάζεται” και ο Μάρτιν Σουλτς. Οι απόψεις του περί ευρωομολόγου έχουν εγκαταλειφθεί, η επιθετική ρητορική του κατά του Σόϊμπλε έχει κατευναστεί και οι αναφορές του για αλλαγή πολιτικής στην Ευρωζώνη έχουν μειωθεί αισθητά. Ακόμα και το “ελληνικό χρώμα” στις δημόσιες τοποθετήσεις του μέχρι πριν αρκετές εβδομάδες έχει ξεθωριάσει εντελώς